Jippie? school vakantie!

De laatste weken werd er in huize Hollander reikhalzend naar de laaste schooldag uitgekeken. O wat hadden de jongens toch zin in de vakantie, en ik ook! 6 weken lang niet op en neer naar school, kids achter hun broek aan zitten enz.

Nu hebben we de 1e week er bijna op zitten en de jubelstemming is omgeslagen in een donderwolk! Wat reageren kinderen toch raar als ze het goed hebben! Bergen met speelgoed, goed weer, alle vrije tijd van de wereld en geen verplichtingen.......heerlijk lijkt me dat. Maar hier werkt het als volgt: we komen uit bed het liefst met flinke ruzie, dat is om het ochtendhumeur nog wat op te vijzelen;) Dan blijven ze het liefst met het mooiste weer van de wereld lekker binnen plakken om elkaar nog wat dichter op de huid te zitten. Gevolg ruzie, vechten, gillen!

En als er iets is waar mama niet tegen kan is het gillende kinderen! Altijd al een hekel aan gehad, als ik vroeger zo'n verwend nest zag gillen omdat hij/zij de zin niet kreeg , had ik altijd al visioenen als in een cartoon: het kind met een grote hamer er boven.... waarop ik en Peter al vaak gekscherend riepen: hamer!

Maar hoe je het ook aanpakt, ook hier heb ik mijn vele "hamer momenten" pffff . Kom achter die spelcomputer vandaan we gaan lekker even weg, naar buiten. Een bakkie bij iemand doen, met het pontje naar de stad, kinderboerderij enz.. Des te meer moeders haar best doet om een leuke dag te verzorgen des te ondankbaarder ze zich gedragen! grrrrrrrr RODE KAART! vroeg naar bed, oooo en dan zijn ze even heeeeeel even gezellig en poeslief in de hoop dat de "straf" vergeten wordt. Maar voordat de paracetamol strip helemaal leeg gegeten wordt van de koppijn, liggen de mannetjes toch echt vroeg erin. Tot teleurstelling van de papa, tja want die had ze nog de hele dag niet gezien.

Dan ga je s'avonds voordat je zelf gaat slapen nog even om het hoekje kijken. Ach wat zien ze er toch lief en onschuldig uit zo! Alles kun je op z'on moment vergeten en je neemt je voor de volgende dag het gewoon opnieuw te proberen en jezelf niet te veel op te winden. Want als ik me kwaad maak , dan is het effect op de boys niet groot. Maar het effect op mijn eigen humeur helaas wel. En dan al die Nanny programma's op tv...het lijkt zo simpel. Tot dat ik er achter kwam dat deze "wijze vrouwen"zelf helemaal nog geen kids hebben! tja de beste stuurlui staan aan wal he;)

Schuldbewust kan ik s'avonds de slaap niet pakken. Ik heb er moeite mee dat ze zo snel groot worden, en dat het schattige er zo snel af is. Elke dag neem ik me weer voor: ik ga bewust van ze genieten anders krijg ik er spijt van, en dan elke avond als ik in bed lig denk ik: he weer z'on dag weggegooid, weer niet gelukt. Maar is het niet andersom, moeten de jongens niet lief zijn voor mama, en dankbaar zijn voor de moeite die ze neemt om er iets leuks van te maken ha! Eureka zo zit het in elkaar! Mama gaat eens wat meer aan haarzelf denken, dan moeten ze maar wat meer moeite doen haha.

Pas werd mij een spiegel voor gehouden,hoe ik automatisch voor ze "draaf" 1 kik en ik loop al! wat doe ik dat, nee toch? jawel moeders! Ik neem een advies aan van de hondenfluisteraar op discovery channel. Haal nooit 2 vechtende honden uit elkaar, dan vechten ze het toch op een ander moment uit. Want er moet tenslotte een winnaar uitkomen voordat de rust terug keert. Tja dacht ik toen klinkt nog geen eens zo gek. Laat ze elkaar maar eens "aftuigen" zonder dat ik ertussen spring, als het uitgevochten is spelen ze vaak als de beste vrienden weer verder. Ach ja met 3 jongens is het altijd wel wat, ik zag het vroeger bij mijn neven en hetzelfde zie ik hier weer. Een troost ik hoor veel moeders mopperen over hetzelfde probleem. Maar goed dat wij moeders een stofje in onze hersenen hebben dat vergeetachtigheid heet. Na elk kind had ik meer last van het "vergiet syndroom" Volgens psyhologen vergeet je zo de pijn van de bevalling, nou meneer de proffesor dat werkt gelukkig nog lang door. Want is het niet zo dat we bij een zelf gemaakte macaroni ketting en de meest wanstaltige kunstwerkjes gemaakt door onze kids, al hun vervelende dingen weer opzij schuiven en smelten voor die schattige smoeltjes;)

1 Ding weet ik wel , als ik later ooit nog eens oma mag worden.....ik stiekum in mijn vuistje lach als ze zelf eens met hun handen in hun haar staan, als hun kids zo "gelukkig" zijn tijdens hun grote vakantie! Maar ja wie weet ben ik dan wel weer z'on oma die draaft voor haar kleinkinderen.......zal het dat nooit ophouden haha

Anja