Zondag en maandag

verdriet, blijdschap en vriendschap.

Vandaag ( zondag) was een bijzondere dag. Martha het zusje van Rebecca vertelde in de morgendienst waarom ze in het Michael Job center is gekomen. Ze vertelde dat toen ze 2 jaar was en Rebecca 4/5 jaar haar vader werd vermoord. Dat ze toen als hele kleine kinderen het ontzettend arm hadden. Hun moeder kon niet voor ze zorgen want ze hadden nog 4 oudere broers en zusjes. Ze hadden bijna niets te eten, geen geld voor kleding enz. Toen werd hun moeder ziek en stierf toen ze nog maar 5 en 7 jaar waren. Terwijl ze dit vertelde moest ze huilen en ik zag Rebecca ook in een hoekje huilen. Zo emotioneel en dan toch de moed omdat tegenover ruim 120 mensen te vertellen. De tranen rolden over mijn wangen, toen ik die meiden zag huilen, want ze horen voor mij gevoel bij mij. We kennen elkaar nog maar kort, maar de klik is er gewoon. En toen bleven de tranen maar komen
ik zat niet hard te huilen hoor, maar de tranen bleven komen. Je ziet al die kleine en grote meisjes. En achter al die glimlach gaat veel verdriet schuil. Ook al putten ze enorm veel kracht uit hun geloof. Maar een kind die zijn ouders mist of traumatische ervaringen hebben ondergaan blijft kwetsbaar. Langzaam komen de persoonlijke verhalen los. Net zolas bij Donna ze is 11 jaar en echt mijn vriendinnetje hier. Al 2 dagen wilde ze me iets vertellen maar kreeg het telkens te kwaad als ze erover begon. Deze morgen begon ze opeens haar verhaal te vertellen, zo dapper vond ik dat. Donna zegt voor de grap: zeg maar dat je nu 6 kinderen hebt, je zonen en mij, Neha ( ze heeft al een sponsor) en Rebecca. Ze verteld me nu al dat ze verdrietig zal zijn als ik weg ga. Daar was ik al voor gewaarschuwd! Pakken zakdoeken heb je nodig. Het lijkt voor een buitenstaander misschien onmogelijk maar je kun echt van een kind gaan houden of een enorme vriendschap voor iemand gaan voelen in een hele korte tijd. Ik voel me af en toe net de rattenvanger van Hamelen, overal waar ik ga moet ik kinderen optillen, dragen en aan elke hand heb ik een meisje! En dat maken ze soms nog ruzie wie mijn hand mag vast houden. Ze hunkeren zo naar liefde van een moeder of vader figuur, dat ze somsletterlijk vechten om je aandacht.

Ik heb vanavond een gesprek met een meisje van 14 gehad, maar ze had de wijsheid van iemand van 18. Watt zij me vertelde en toewenste .............zo mooi en puur en echt! Dat je hart letterlijk een spongtje maakt. Dus een emotionele dag .......weer.
De speurk van dr. Job vandaag: Een pessimist ziet het onmogelijke in het mogelijke
Een optimist zie het mogelijke in het onmogelijk
Dat vond ik heel mooi, en dat is ook zo!
Maar we hebben vandaag ook gelachen hoor want met de groep is het erg gezellig. En het eten is erg goed en gevarieerd. We krijgen zelfs toast met aarbeienjam bij ons ( warme) ontbijt. We hebben geluk want ze doen altijd extra hun best tijdens de confernetie. Zelfs een minder heet gekruide maaltijd dan de Indiers hebben. we hebben een rondleiding over de campus gehad. En morgen is de conferentie voorbij en gaan we over op een andere agenda. Daar heb ik zin in !

Maandag
Vandaag begon de school weer voor de meisjes. Om 9 uur marcheren ze naar het platfom om de vlag van India te hijsen. De kleintjes voorop en de grootste achteraan. Een stoet van zón 1300 kinderen die achter de band aan gaan. Ze vertellen dan kort het blangrijkste nieuws uit de krant zodat de meisjes op de hoogte blijven wat er gebeurd in de buitenwereld. Dan hijst men de vlag, zingen het volks lied en leggen de eed van trouw af.
Heel indrukwekkend om te zien , zo begint elke school dag als de meisjes die in het center
aan komen die daar wel naar school gaan maar niet op het center wonen dat zijn er z'on 800. Wij zijn met de groep Hollanders/ Hongaren en Amrikanen met de schoolbus naar Coimbatore stad gegaan om te winkelen. Ik heb een Indiaase 2 delige set gekocht dat kost daar maar € 8,50 en dan heb je nog niet de goedkoopste! We zijn in een hele grote kleding zaak geweest met 4 verdiepingen en een kelder waar ze terplakken binnen 10 minuten je kleding vermaken. Leuk om te zien, collega "naaiers" Er werkten 1200 mensen! Ze behandelen je als royalty, krijgt thee. En als je veel gekocht heb voor bv. € 50,00 wat voor hun een vermogen is dat willen ze met die grote klant op de foto. Heel leuk om eens de service te ervaren wat een filmster meemaakt! Maar wij hebben veel lol met het personeel gehad . Gegeten met heel de groep in een Indisch restaurant. Je kunt daar al een uitsmijter dan wel zonder brood voor € 0,50 eten........
Ook ben ik nog in Sanuur geweest om shampoo voor de meisjes te kopen maar die hoeveel heid hadden ze niet dus dat moet nog geregeld worden. Met de maandverband zijn we bezig, dat komt vast allemaal goed voor dat we wegggan.
S'avonds waren we uitgenodigd door de afdeling van de Bible ligue India. Een busreis van 1,5 uur naar de andere kant van Coimbatore ( moet je nagaan 1,5 uur reiden en dan nog in dezelfde stad zijn!) We dachten dat we een kantoor zouden gaan bekijken en van informatie te horen zouden krijgen. Na een spannende bus rit met weer veel ongelofelijke "wegmisbruikers the extreme!"ervaringen, kwamen we in een berachtig gebied met op de achtergrond de jungle. Jammer dat het donker was. We reden door de sloppen wijken met open riool en mensen die op straat slapen. Maar als ze de bus zien zwaaien ze allemaal vriendelijk. En als je door het open raam terug zwaai rennen de kinderen mee en lachen.........zo mooi. Eindelijk aangekomen, bleek het een kerkje te zijn. Wij op blote voeten naar binnen ..............kregen we een staande ovatie van de mensen. Ze bleken wel 3 uur op ons gewacht te hebben en kinderen en al!En dan nog zo blij zijn als we komen! Dit hadden we helmaalniet verwacht. De voorganger vertelde dat dit mensen waren die Christen waren geworden en die een bijbelstudie achter de rug hadden. En omdat ze hadden gekozen om Christen te zijn kregen ze dus die avond hun bijbel uitgereikt, en dat moest Jan doen. Die mensen waren zo vereerd dat westerse buitenlanders ( want wij zijn natuulijk de buitenlanders hier) van zo ver waren gekomen om dit met hen te delen. Zo blij die mensen en warm. We moesten allemaal iets zeggen tegen de mensen, gelukkig was het nu een groep van z'on 50 mannen, vrouwen en kinderen.
In het Engels en dan weer in het Hindii of Nepalees vertaald voor die mensen. Ze waren zo blij dat we heel gewoon waren aardig voor ze waren en ze toegzongen hebben.Bijzonder dat mensen die zoveer van elkaar vandaan wonen, andere cultuur toch hetzelfde gemeen hebben: je geloof. Achteraf hadden ze coca cala , verse melk, thee, chips en zoutjes voor ons gerelgend. Dat is heel speciaal.
Na een lange bus reis die weer net zo bij zonder was als de eerste en vele leuke gesprekken onderling, lachen en emoties , want je krijgt hier heel wat te verwerken, wat je ziet en je verteld wordt. Kwamen we aan voor een gesloten hostel Josef de verantwoordelijke voor de hostel uit zijn bed gebeld. Toen konden we naar binnen.
Daar trof ik mijn lieve kamergenote Nora aan. Ze is hongaarse gertrouwd met een Nederlandse man. Ze was heel moe maar we hebben samen nog een half uur gepraat over wat we allemaal mee maken ed. Douchen en naar bed. 5 uur daar ging het sein weer tijd om op te staan! Nora en ik allebei slaapdronken, duf....Engels, Nederlands, en Hongaars door elkaar praten haha. ER kwam geen normale 1 talige zin uit onze mond. Waar we weer erg om moesten lachen hahaha.
Vandaag ( dindsdag) gaan we naar de cocsnoot plantage en vanmiddag naar de boerderij die van het center is. 60km hier vandaan. Die wordt offiecieel geopend, dus Anja in de Indische outfit op pad. Morgen hoop ik te kunnen vertellen wat we meegemaatk hebben.

Anja