de emoties komen los

De emoties komen los

De hele tijd dat ik in het Michael Job center verbleef was en ben ik vrolijk. Iedereen is goed gemutst en er hangt een gezellige informele sfeer. Maar je leert elkaar ook beter kennen, dus af en toe komt er een persoonlijk verhaal naar voren dat je raakt en je met de tranen in je ogen staat. Maar dat is ook mooi. De kinderen vinden je gelijk lief en het geroep: aunty hoor je overal, maar als je met een paar meisjes optrekt komen de verhalen langzaam los.Ik vraag nergens naar , als ze behoefte hebben om te praten moeten ze dat zelf aangeven. De meeste meisjes hebben traumatische dingen meegemaakt, waar ze niet zo gemakkelijk over praten. Achter die mooie lieve glimlachende kinderen schuilt natuurlijk ook het verleden dat ze met zich meedragen. Het gemis van hun ouders of de verschrikkelijke dingen die ze hebben moeten doorstaan.
Daarom vind ik het zo bijzonder dat ze zoveel liefde kunnen schenken aan een vreemde, ze klampen letterlijk aan je vast. Vooral de allerkleinsten. Ze klimmen als kleine aapjes in je en willen je niet meer los laten. De grotere kids zoals mijn vriendinnen Donna van 11 jaar en Nemu van 8 verliezen je geen moment uit het oog. Ben je klaar met eten staan ze al achter je stoel . Ze willen alles voor je dragen, halen thee voor me, een stoel enz. ja de jonge dames regelen alles voor me. Fotografen dat zijn ze allemaal, foto's nemen en op de foto gaan dat vinden ze geweldig!
Vandaag was de 2e dag van de conferentie en na alle officiele toestanden werd de dag feestelijk af gesloten. Buiten op het platform gaven de kinderen een show weg, met toneel stukjes, dans groepen enz. Ze hadden zelf een programma in elkaar gezet wat erg op een bonte avond van een schoolkamp leek. En wat een verschil! ineens zie ze dansen op Indische pop muziek, moderne kleding aan hebben en een onzettende leuke show weggeven.Ik heb veel gefilmd wat foto's maken lukte niet.
Op het eind was er vuurwerk , dus dat was feest voor de meiden!1 klein meisje zat op de schoot van Wil en begon te huilen omdat ze iets in haar oog kreeg ( geen vuurwerk hoor)
Ik heb haar min of meer van haar "afgepakt"ik moest even mijn moeder gevoelens kwijt hoor. Ik ben z'on watje als het om verdrietige huilende kids gaat, daar kan ik niet goed tegen. Niet jengelen, want daar heb ik een hekel aan.Maar verdriet.......dus heb die kleine even lekker opgetilt en geknuffeld.Ik keek omhoog naar het vuurwerk en al deze lieve kinderen, en besefte: ik moet straks ook weer van ze vandaan. Toen prikten de tranen achter mijn ogen, de emoties komen dan los. Je maakt hier zoveel mee. Je hoort zoveel verhalen ontmoet zo veel verschillende mensen, je praat voor 90% Engels enz. Je hebt het de hele dag druk met van alles en dan tijdens dat vuurwerk, met z'on weesje in je armen ze kenr me niet maar valt toch rustig in slaap tegen mijn schouder, dat is toch mooi mensen! Ze was ook bang van het vuurwerk en wilde naar bed. Dus toen heb ik haar naar haar kamertje gebracht............want ze sliep al in mijn armen.
Vanmiddag is er ook al een meisje bij mij op schoot in slaap gevallen, een kleintje van net 3, daar loopt er nog zo een van rond: tweeling en mooi!
Verder hebben mijn grote/ kleine vriendinnen Donna en Nemu al mijn tum tummetjes uitgedeeld, dat vonden ze heel leuk om te trakteren bij elke kamer. Een meisje van een jaar of 14 sprong spontaan op mijn rug om een stukje paard te rijden haha
Het was weer een mooie dag in het warme Coimbatore