Afscheid, vertrek en resultaten
Door: anjadenhollanderversteeg
Blijf op de hoogte en volg Anja
06 Juli 2010 | Nederland, Werkendam
Emotioneel afscheid en vertrek naar Holland
De mars voor het leven zat er op. Iedereen was plakkerig van het zweet en stoffig van de langs rijdende auto’s en bussen. Douchen met de grote en kleine emmer was nog nooit zo lekker! Al het stof spoelde van me af, maar de beelden staan nog op mijn net vlies gedrukt!
Helemaal fris in de schone kleren gestoken en nog nagenietend van mijn frisse “douche” klinkt er ineens een enorm gejuich vanaf de balustrades van het hostel! Ik loop snel naar buiten om te ontdekken wat er zo feestelijk of leuk is………….de meisjes kregen als verrassing die middag vrij van school. Omdat ze de mars hadden gelopen en zo konden uitrusten. Uitrusten……….hahaha nou feest vieren natuurlijk. Nog even van de Hollandse gasten genieten want nog even en dan zouden we weggaan.
Zo ging iedereen een beetje zijn eigen weg. Een praatje maken, een spelletje doen met de kids enz. Er is pas een nieuw gebouw geplaatst , dat wordt de trots van het center: de universiteit! Maar dit gebouw staat nog leeg, het moet nog afgewerkt worden. Dat is voor muziekanten en zangers een uitdaging………een geweldige akoestiek. De 2 Amerikaanse meisjes die de meisjes uit het center ook dans leerden, hadden hun viool bij zich……..prachtig! Ome Gerrit had nog wat anders in petto! Een heus jodel concert , tja want z’on galm kun je buiten de Zwitserse Alpen nergens anders vinden natuurlijk ! En ik moest het filmen, want het bewijs moest tenslotte thuis getoond worden haha. Nou het jodelen klonk zo hard dat het vast in heel India gehoord is! Een groepje meisjes achter mij vonden het prachtig, een volwassen man die daar vol passie stond te jodelen op het podium in een leeg gebouw. Ze lagen in een deuk omdat zijn hoofd zo rood werd van de inspanning: look uncle Hollander got a tomato head!
( kijk ome Hollander krijgt een tomaten hoofd) Nu hoor ik al mensen denken: wie doet dat nu? Dan sta je daar toch te kijk! Nou en!!!! Je maakt een groep meisjes een tijd aan het lachen, ze zijn weer even gelukkig………en dan wordt je dat zelf ook, dat is toch geweldig!!
Na een vervroegd avond eten (wat overigens een feestmaal was volgen Indische begrippen: Een soort van nasi met vlees en gekookte eitjes erbij) was het toch tijd om afscheid te gaan nemen. Ik stond tussen de koffers en een groep met meisjes en nog wat Hollanders uit onze groep. Ze keken je allemaal zo smekend aan, en riepen aunty don’t go! Please stay!........ ik vocht tegen mijn tranen, want als ik begin dan is het niet meer te stoppen. Zoals al eens een meisje eerder tegen me zei: aunty your eyes are raining ( tante het regent uit je ogen)
Toen zei meneer van der Zaag tegen me: moet je opletten , zo meteen staan we met z’n allen te huilen hoor……..oooooo nu begon het, net als of hij een knopje had aangezet! Ja hoor de waterlanders begonnen te stromen. Vele kinderogen staarde mij aan, zo van wat doe jij nu?
Maar toen kwam de bus, en begonnen ze zelf ook. Ik werd door Neha en Donna vastgeklampt hun armen stevig om mijn middel en benen: don’t go aunty! Please stay!, don’t forget us, come back! ( niet weggaan, blijf toch, vergeet ons niet en kom terug!) Ze huilden warme tranen.
Daar stond ik dan………1000den kilometers van mijn eigen man en kinderen vandaan, onder de palmen te huilen omdat deze meisjes mij zagen als hun moeder die ze ging verlaten!
Ik moest van Donna elke dag vertellen hoeveel kinderen ik had. Als ik dan zei : dat weet je toch? 3 jongens. Nee fout zei ze dan; 6! Want je hebt nu mij ( Donna) Rebecca en Neha er ook bij! En dan lachte ze stralend! Maar daar ging de bus, het onvermijdelijke vertrek werd nu werkelijkheid……..huilende meisjes maar ook vele lachende gezichtjes zwaaiden ons uit
Op weg naar het vliegveld van Coimbatore, de terug reis was begonnen………….
Eenmaal in het in het vliegtuig kon ik de vele toegestoken briefjes eens op mij gemak lezen.
Ik was vertederd om te zien dat er op de zelfgemaakte envelopjes vaak dezelfde tekst stond: “open with a big smile!” ( maak open met een grote glimlach) net alsof ze aanvoelden dat je dat nodig had. Die zekerheid van, jullie zijn nu weg maar het komt goed met ons , maak je geen zorgen. En het had precies het effect waar ze om vroegen: ik maakte de briefjes met een glimlach open. Lieve briefjes met mooie wensen, en geen 1 familie lid vergaten ze! Er waren zelfs briefjes speciaal voor Peter en de jongens bij! Prachtige tekeningen van rozen en andere bloemen, want dat kunnen ze goed: tekenen! Toen kreeg ik de brief van Donna voor mijn ogen, 1 zin in de brief brengt nog steeds tranen in mijn ogen: I’m taking you as mine own mother! ( ik neem je aan als mijn eigen moeder) zeker als je weet wat ze vroeger heeft meegemaakt. Ik was zo blij dat ik haar tijdens mijn verblijf een prachtige jurk met een mooie armband had gegeven. Haar ogen straalden, dit mooie verlegen maar o zo wijze meisje van 11 jaar oud, zag me nu ……nee ze nam me nu aan als haar moeder, een soort verbond. Zwijgend trok ze elke dag mijn arm om haar schouder, en zo liepen we dan wat rond…….zwijgend, maar ze genoot van de genegenheid en warmte speciaal voor haar alleen.
Maar thuis wachtten ook Peter en mijn 3 ventjes op me! En daar zag ik ook enorm naar uit!
De reis was lang , wel 26 uur! Maar ik heb me onderweg nooit verveeld! Irritaties zoals 1000x gecheckt worden, steek proeven, body scans etc. We hebben ook veel lol gehad en erg gelachen, geslapen en fijne gesprekken met elkaar gehad. En toen ineens stonden we te wachten op onze koffers ….Schiphol. Van achter een raam werd een ventje de lucht in getild: mijn Teun!!! Ja daar was mijn ventje weer! Toen we eindelijk met onze “kofferkar”door de poort kwamen, konden we elkaar in de armen vallen, fantastisch! Hun hoofden nog bruiner als de mijne, want in ons kikkerlandje was het bijna net zo warm geweest als in India! Na een warm afscheid van alle mede reizigers , gingen we lekker naar huis! Ik wilde Daan en Wout ook weer in mijn armen kunnen sluiten. Nou omschakelen van temperatuur was inderdaad niet nodig pfffffffffff wat was het vrijdag warm hier zeg.
Een beetje onwerkelijk zat ik op de terug weg in de auto, alles gaat weer normaal in het verkeer……geen getoeter, niet meer als 2 personen op de motor, geen spookrijders! Eigenlijk vond ik het stiekem erg saai hahaha. Voetbal was op de radio dat maakte het nog een beetje spannend. Thuis kwam er direct water uit de kraan en ik kon het nog drinken ook! Raar dat je na z ón korte tijd toch even moet omschakelen naar de luxe van Nederland. Maar dat gaat heel snel hoor, net zoals alles wat beter is. De hele fam. was weer bij elkaar, al snel ging alles over aan de orde van de dag. Waar ik het meeste moeite me had ,was dat mijn eigen 3 jongens zo veel eisend leken. Terwijl in het center de meisjes al blij waren met een hand vast houden of even optillen. Ik riep toen ze het even te bont maakten naar ze: jullie zijn moeilijker als 500 meiden daar! Maar dat was natuurlijk niet eerlijk. Zij waren niet veranderd, maar mama moest nog even omschakelen……..geen zorgen dat is ook al gebeurd.
Ik denk met warme gevoelens terug aan de tijd die ik in India doorbracht, vooral aan de meisjes . En ik hoop zeker nog eens terug te gaan, als ik daartoe de mogelijkheid krijg.
De resultaten:
De actie voor het maandverband had tot vlak voor ons vertrek ruim € 500,-- opgebracht.
Dat kan inmiddels meer geworden zijn, maar die cijfers weet ik nog niet We hebben alvast een mooie voorraad gekocht en Rebecca zal het eerlijk onder de meiden verdelen. We hebben besloten om telkens als er Nederlanders naar het center gaan , ze geld mee te geven om maandverband te kopen in India. Zodat we zeker weten dat het geld goed terecht komt en uitgegeven wordt waar het voor bedoeld is! Er gaan regelmatig groepen vanuit Nederland ( vaak via de stichting) naar het center, over 3 weken weer. Dus dat gaat helemaal goed komen!
We hopen natuurlijk dat we dit een tijdje kunnen volhouden door giften!
Inmiddels zijn er ook al 2 baby’s in het center, een kindje van 4 maanden en een kindje van 7 maanden. Het kindje waar ik mee of de foto sta is de baby van de wasvrouw. Dus eigenlijk zijn er 3 baby’s. Alleen 1 heeft er nog een moeder. Het vondeling center is een project wat niet zomaar snel gerealiseerd kan worden, maar we doen wel onze best! Zoals je zult begrijpen zitten er ongelofelijk veel regels en wetten aanvast. Je kunt niet zomaar een kind aannemen. De ouders moeten er officieel een briefje bijdoen dan ze hun kindje afstaan. Dat is het frustrerende! Mensen willen anoniem van hun baby af, die gaan geen moeite nemen een officiële verklaring van afstand erbij te doen! Dus loopt het weer slecht af verschrikkelijk! Maar als wij/ zij niet kunnen aantonen waar de baby’s vandaan komen is het strafbaar. Want je kunt niet aantonen of je uit goedheid hebt gehandeld of het kind gestolen heb. Want dat is in het verleden ook helaas gebeurd in India . Maar we geven niet op, er wordt aan gewerkt!
In september komt dr. Job weer naar Nederland en dan hopen we weer wat meer te weten en samen projecten uit te werken. Ik zou wel met een toverstafje willen zwaaien maar zo werkt het helaas niet. Ik kan allen maar vragen om mee te bidden dat dit tot stand mag komen, zodat we snel die druppel op de gloeiende plaat mogen zijn!
Wilt u ook een meisjes sponsoren uit het Michael Job center? Voor € 22,50 per maand krijgt ze te eten, kleding, een thuis, opvoeding en uitstekende scholing zelfs tot universitair niveau!
Ik doe het samen met mijn zus dus dan is het € 11,25 in de maand. Het kan ook met je club, vereniging , de buren je familie noem maar op! Als je het met een groepje doet, en een sigaretje of 1 pilsje in de maand minder neemt ben je er al! En je geeft een meisje een totaal nieuwe toekomst!Ik heb met mijn eigen ogen gezien dat het werkt! Je ontvangt uiteraard een mooie foto en beschrijving waarom het meisje in het MJC terecht gekomen is.
Het is een open project, je bent ten alle tijden welkom om je sponsor kind te bezoeken als dat wenselijk is. Ook kan men brieven, foto’s kleine cadeautjes sturen naar het sponsor kind. Dit gaat dan via de stichting, er gaan regelmatig mensen naar het center en zij kunnen dan persoonlijk het een en ander aan de meisjes geven zodat het niet zoek raakt tijdens de verzending. Want dat is in India niet altijd zoals in Nederland!
Voor meer informatie over sponsoring klik op deze link
http://www.stichtinghvc.nl/index.php?option=com_content&task=blogcategory&id=13&Itemid=29
En voor de economen onder ons………het is aftrekbaar voor de belasting!
Er wachten nog ruim 250 meisjes op een sponsor!
In mijn volgende blog stel ik mijn reisgenoten voor, en met wat voor doel ze op het MIC verbleven.
Mijn blog is hierbij niet ten einde, hou hem in de gaten……..de missie is nog maar net begonnen!
Anja
De mars voor het leven zat er op. Iedereen was plakkerig van het zweet en stoffig van de langs rijdende auto’s en bussen. Douchen met de grote en kleine emmer was nog nooit zo lekker! Al het stof spoelde van me af, maar de beelden staan nog op mijn net vlies gedrukt!
Helemaal fris in de schone kleren gestoken en nog nagenietend van mijn frisse “douche” klinkt er ineens een enorm gejuich vanaf de balustrades van het hostel! Ik loop snel naar buiten om te ontdekken wat er zo feestelijk of leuk is………….de meisjes kregen als verrassing die middag vrij van school. Omdat ze de mars hadden gelopen en zo konden uitrusten. Uitrusten……….hahaha nou feest vieren natuurlijk. Nog even van de Hollandse gasten genieten want nog even en dan zouden we weggaan.
Zo ging iedereen een beetje zijn eigen weg. Een praatje maken, een spelletje doen met de kids enz. Er is pas een nieuw gebouw geplaatst , dat wordt de trots van het center: de universiteit! Maar dit gebouw staat nog leeg, het moet nog afgewerkt worden. Dat is voor muziekanten en zangers een uitdaging………een geweldige akoestiek. De 2 Amerikaanse meisjes die de meisjes uit het center ook dans leerden, hadden hun viool bij zich……..prachtig! Ome Gerrit had nog wat anders in petto! Een heus jodel concert , tja want z’on galm kun je buiten de Zwitserse Alpen nergens anders vinden natuurlijk ! En ik moest het filmen, want het bewijs moest tenslotte thuis getoond worden haha. Nou het jodelen klonk zo hard dat het vast in heel India gehoord is! Een groepje meisjes achter mij vonden het prachtig, een volwassen man die daar vol passie stond te jodelen op het podium in een leeg gebouw. Ze lagen in een deuk omdat zijn hoofd zo rood werd van de inspanning: look uncle Hollander got a tomato head!
( kijk ome Hollander krijgt een tomaten hoofd) Nu hoor ik al mensen denken: wie doet dat nu? Dan sta je daar toch te kijk! Nou en!!!! Je maakt een groep meisjes een tijd aan het lachen, ze zijn weer even gelukkig………en dan wordt je dat zelf ook, dat is toch geweldig!!
Na een vervroegd avond eten (wat overigens een feestmaal was volgen Indische begrippen: Een soort van nasi met vlees en gekookte eitjes erbij) was het toch tijd om afscheid te gaan nemen. Ik stond tussen de koffers en een groep met meisjes en nog wat Hollanders uit onze groep. Ze keken je allemaal zo smekend aan, en riepen aunty don’t go! Please stay!........ ik vocht tegen mijn tranen, want als ik begin dan is het niet meer te stoppen. Zoals al eens een meisje eerder tegen me zei: aunty your eyes are raining ( tante het regent uit je ogen)
Toen zei meneer van der Zaag tegen me: moet je opletten , zo meteen staan we met z’n allen te huilen hoor……..oooooo nu begon het, net als of hij een knopje had aangezet! Ja hoor de waterlanders begonnen te stromen. Vele kinderogen staarde mij aan, zo van wat doe jij nu?
Maar toen kwam de bus, en begonnen ze zelf ook. Ik werd door Neha en Donna vastgeklampt hun armen stevig om mijn middel en benen: don’t go aunty! Please stay!, don’t forget us, come back! ( niet weggaan, blijf toch, vergeet ons niet en kom terug!) Ze huilden warme tranen.
Daar stond ik dan………1000den kilometers van mijn eigen man en kinderen vandaan, onder de palmen te huilen omdat deze meisjes mij zagen als hun moeder die ze ging verlaten!
Ik moest van Donna elke dag vertellen hoeveel kinderen ik had. Als ik dan zei : dat weet je toch? 3 jongens. Nee fout zei ze dan; 6! Want je hebt nu mij ( Donna) Rebecca en Neha er ook bij! En dan lachte ze stralend! Maar daar ging de bus, het onvermijdelijke vertrek werd nu werkelijkheid……..huilende meisjes maar ook vele lachende gezichtjes zwaaiden ons uit
Op weg naar het vliegveld van Coimbatore, de terug reis was begonnen………….
Eenmaal in het in het vliegtuig kon ik de vele toegestoken briefjes eens op mij gemak lezen.
Ik was vertederd om te zien dat er op de zelfgemaakte envelopjes vaak dezelfde tekst stond: “open with a big smile!” ( maak open met een grote glimlach) net alsof ze aanvoelden dat je dat nodig had. Die zekerheid van, jullie zijn nu weg maar het komt goed met ons , maak je geen zorgen. En het had precies het effect waar ze om vroegen: ik maakte de briefjes met een glimlach open. Lieve briefjes met mooie wensen, en geen 1 familie lid vergaten ze! Er waren zelfs briefjes speciaal voor Peter en de jongens bij! Prachtige tekeningen van rozen en andere bloemen, want dat kunnen ze goed: tekenen! Toen kreeg ik de brief van Donna voor mijn ogen, 1 zin in de brief brengt nog steeds tranen in mijn ogen: I’m taking you as mine own mother! ( ik neem je aan als mijn eigen moeder) zeker als je weet wat ze vroeger heeft meegemaakt. Ik was zo blij dat ik haar tijdens mijn verblijf een prachtige jurk met een mooie armband had gegeven. Haar ogen straalden, dit mooie verlegen maar o zo wijze meisje van 11 jaar oud, zag me nu ……nee ze nam me nu aan als haar moeder, een soort verbond. Zwijgend trok ze elke dag mijn arm om haar schouder, en zo liepen we dan wat rond…….zwijgend, maar ze genoot van de genegenheid en warmte speciaal voor haar alleen.
Maar thuis wachtten ook Peter en mijn 3 ventjes op me! En daar zag ik ook enorm naar uit!
De reis was lang , wel 26 uur! Maar ik heb me onderweg nooit verveeld! Irritaties zoals 1000x gecheckt worden, steek proeven, body scans etc. We hebben ook veel lol gehad en erg gelachen, geslapen en fijne gesprekken met elkaar gehad. En toen ineens stonden we te wachten op onze koffers ….Schiphol. Van achter een raam werd een ventje de lucht in getild: mijn Teun!!! Ja daar was mijn ventje weer! Toen we eindelijk met onze “kofferkar”door de poort kwamen, konden we elkaar in de armen vallen, fantastisch! Hun hoofden nog bruiner als de mijne, want in ons kikkerlandje was het bijna net zo warm geweest als in India! Na een warm afscheid van alle mede reizigers , gingen we lekker naar huis! Ik wilde Daan en Wout ook weer in mijn armen kunnen sluiten. Nou omschakelen van temperatuur was inderdaad niet nodig pfffffffffff wat was het vrijdag warm hier zeg.
Een beetje onwerkelijk zat ik op de terug weg in de auto, alles gaat weer normaal in het verkeer……geen getoeter, niet meer als 2 personen op de motor, geen spookrijders! Eigenlijk vond ik het stiekem erg saai hahaha. Voetbal was op de radio dat maakte het nog een beetje spannend. Thuis kwam er direct water uit de kraan en ik kon het nog drinken ook! Raar dat je na z ón korte tijd toch even moet omschakelen naar de luxe van Nederland. Maar dat gaat heel snel hoor, net zoals alles wat beter is. De hele fam. was weer bij elkaar, al snel ging alles over aan de orde van de dag. Waar ik het meeste moeite me had ,was dat mijn eigen 3 jongens zo veel eisend leken. Terwijl in het center de meisjes al blij waren met een hand vast houden of even optillen. Ik riep toen ze het even te bont maakten naar ze: jullie zijn moeilijker als 500 meiden daar! Maar dat was natuurlijk niet eerlijk. Zij waren niet veranderd, maar mama moest nog even omschakelen……..geen zorgen dat is ook al gebeurd.
Ik denk met warme gevoelens terug aan de tijd die ik in India doorbracht, vooral aan de meisjes . En ik hoop zeker nog eens terug te gaan, als ik daartoe de mogelijkheid krijg.
De resultaten:
De actie voor het maandverband had tot vlak voor ons vertrek ruim € 500,-- opgebracht.
Dat kan inmiddels meer geworden zijn, maar die cijfers weet ik nog niet We hebben alvast een mooie voorraad gekocht en Rebecca zal het eerlijk onder de meiden verdelen. We hebben besloten om telkens als er Nederlanders naar het center gaan , ze geld mee te geven om maandverband te kopen in India. Zodat we zeker weten dat het geld goed terecht komt en uitgegeven wordt waar het voor bedoeld is! Er gaan regelmatig groepen vanuit Nederland ( vaak via de stichting) naar het center, over 3 weken weer. Dus dat gaat helemaal goed komen!
We hopen natuurlijk dat we dit een tijdje kunnen volhouden door giften!
Inmiddels zijn er ook al 2 baby’s in het center, een kindje van 4 maanden en een kindje van 7 maanden. Het kindje waar ik mee of de foto sta is de baby van de wasvrouw. Dus eigenlijk zijn er 3 baby’s. Alleen 1 heeft er nog een moeder. Het vondeling center is een project wat niet zomaar snel gerealiseerd kan worden, maar we doen wel onze best! Zoals je zult begrijpen zitten er ongelofelijk veel regels en wetten aanvast. Je kunt niet zomaar een kind aannemen. De ouders moeten er officieel een briefje bijdoen dan ze hun kindje afstaan. Dat is het frustrerende! Mensen willen anoniem van hun baby af, die gaan geen moeite nemen een officiële verklaring van afstand erbij te doen! Dus loopt het weer slecht af verschrikkelijk! Maar als wij/ zij niet kunnen aantonen waar de baby’s vandaan komen is het strafbaar. Want je kunt niet aantonen of je uit goedheid hebt gehandeld of het kind gestolen heb. Want dat is in het verleden ook helaas gebeurd in India . Maar we geven niet op, er wordt aan gewerkt!
In september komt dr. Job weer naar Nederland en dan hopen we weer wat meer te weten en samen projecten uit te werken. Ik zou wel met een toverstafje willen zwaaien maar zo werkt het helaas niet. Ik kan allen maar vragen om mee te bidden dat dit tot stand mag komen, zodat we snel die druppel op de gloeiende plaat mogen zijn!
Wilt u ook een meisjes sponsoren uit het Michael Job center? Voor € 22,50 per maand krijgt ze te eten, kleding, een thuis, opvoeding en uitstekende scholing zelfs tot universitair niveau!
Ik doe het samen met mijn zus dus dan is het € 11,25 in de maand. Het kan ook met je club, vereniging , de buren je familie noem maar op! Als je het met een groepje doet, en een sigaretje of 1 pilsje in de maand minder neemt ben je er al! En je geeft een meisje een totaal nieuwe toekomst!Ik heb met mijn eigen ogen gezien dat het werkt! Je ontvangt uiteraard een mooie foto en beschrijving waarom het meisje in het MJC terecht gekomen is.
Het is een open project, je bent ten alle tijden welkom om je sponsor kind te bezoeken als dat wenselijk is. Ook kan men brieven, foto’s kleine cadeautjes sturen naar het sponsor kind. Dit gaat dan via de stichting, er gaan regelmatig mensen naar het center en zij kunnen dan persoonlijk het een en ander aan de meisjes geven zodat het niet zoek raakt tijdens de verzending. Want dat is in India niet altijd zoals in Nederland!
Voor meer informatie over sponsoring klik op deze link
http://www.stichtinghvc.nl/index.php?option=com_content&task=blogcategory&id=13&Itemid=29
En voor de economen onder ons………het is aftrekbaar voor de belasting!
Er wachten nog ruim 250 meisjes op een sponsor!
In mijn volgende blog stel ik mijn reisgenoten voor, en met wat voor doel ze op het MIC verbleven.
Mijn blog is hierbij niet ten einde, hou hem in de gaten……..de missie is nog maar net begonnen!
Anja
-
08 Juli 2010 - 12:43
Sylvia Van Den Assem:
Fijn dat je weer thuis bent Anja, heel indrukwekkend wat je hebt meegemaakt allemaal. Kun je je draai weer vinden thuis en lukt het je je ervaringen een beetje te verwerken? En hoe is het eigenlijk met Teun gegaan?
Groetjes Sylvia
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
