Een nieuw avontuur!

Ik had een half jaar geleden niet kunnen bedenken dat mijn leven z'on ommezwaai zou maken!

Na de beslissing om 1,5 jaar geleden voor mijn zelf een klein bedrijfje te beginnen met zelf ontworpen en gemaakte tassen. Was het toch nog niet de uitdaging die ik nodig had.
Hoewel ik ontettend veel van mijn man en jongens hou, ik wilde meer..... maar wat knaagde dan toch nog de hele tijd?

Ik had er altijd al van gedroomd om iets te betekenen voor mensen die het minder dan wij hadden.Vooral kinderleed grijpt mij als moeder erg aan. Hoeveel beelden ik ook op tv zie, je went er nooit aan. Je kunt het leed van de hele wereld niet op je nek nemen, maar een klein stukje dat moest toch wel lukken?

Toen hoorde ik het verhaal van het Michael Job center in India voor het eerst in november 2009, van een oom van Peter. Nu bleek dat ik al jaren geleden dr.P.P Job had ontmoed !En zelfs met hem en de mensen van de stichting HVC een tochtje op de fluisterboot in de Biesbosch had gemaakt! Dat kwam zo: dr. P.P. Job ( de oprichter van het MJC) was in Nederland, en omdat er iets in zijn bezoek programma was geannuleerd, was er een leeg stukje in de agenda ontstaan. Ome Gerrit bedacht dat het leuk zou zijn om dan met z'n allen een relaxed tochtje te maken met de fluisterboot in de Biesbosch. Maar omdat er zoveel lege plaatsen over waren, nodigde hij wat famillie uit om gezellig mee te gaan.........
Maar omdat het dus deze keer niet om het center ging, maar een uitje wist ik eigenlijk niets dan : dat is een voortganger uit India waarvan recent zijn 2e zoon vermoord is.

Hij staat zelfs nog met onze Daan (die toen een ventje van een jaar of 2 was) en mijn schoonvader op de foto!

Er zat dus z'on 3 jaar tussen de ontmoeting en het verhaal dat er achter schuil ging. Het kan soms raar lopen.

Toen ik dus in het najaar van 2009 las dat dr. Job zou komen spreken in Werkendam, dacht ik he daar ga ik naar toe. Maar helaas ik werd flink ziek.........Mexicaanse griep, althans volgens de dokter. Dus mijn kans om dr. Job te ontmoeten en spreken was verkeken. Ik kon het hele verhaal maar niet uit mijn hoofd krijgen! Soms vervaagd iets maar dit bleef maar.

Het hele verhaal: kinderen waarvan de ouders ( soms voor hun eigen ogen) vermoord worden vanwege hun geloof. Verwaarloosde achter gelaten kinderen die op straat leven. Baby's die vlak na de geboorte vermoord worden omdat het een meisje is......tabak met zand of rijstkorreltjes in de baby mondjes gestopt, om ze te laten stikken totdat hun kostbare nieuwe lichaampjes slap worden.........dood.

5 miljoen abortussen per jaar bij de zwangerschap termijn van 20 weken. Als ze zien dat er een meisje opkomst is! Meestal onder dwang van de famillie. wat een trauma's moeten deze as. moeders oplopen! Als je man of rest van je famillie je dwingt tot abortus, terwijl je het leven in je buik al zo goed gevoeld heb en het kind is waarschijnlijk gezond......alleen een meisje.Of je pasgeboren baby wordt direct da de geboorte wegegrist, en je weet als moeder: ze maken het dood.........

Als je wilt lezen waarom dit gedaan wordt moet je dit krantenartikel eens lezen: http://www.volkskrant.nl/buitenland/article379195.ece/Miljoenen_meisjes_in_India_gedood_omdat_ze_ouders_tot_last_zijn

Ik ben zelf moeder van 3 kinderen, het is niet altijd makkelijk en soms kun je ze wel achter het behang plakken, maar wat hou ik toch verschrikkelijk veel van mijn ventjes! Ik heb zelf 2 keer een miskraam gehad ,dus een zwangerschap die niet goed eindigd... ik weet hoe dat voelt. Het is al jaren geleden maar telkens als je het hoort schieten de tranen nog gemakkelijk in je ogen , moet je nagaan dat je een kind wat je al hebt voelen trappelen in je buik eruit moet laten halen..............pfffffffff.
Iedere moeder weet wat ik bedoel.

Nu begrijpen jullie waarschijnlijk mijn motivatie wel, om te proberen hier iets aan te doen. Al is het maar heel kleinschalig . Daarom ben ik zo blij dat ik via ome Gerrit de mensen van stichting HVC heb ontmoed.
Ik mocht in december 2009 op een eindejaars receptie komen, om kennis te maken en een aantal van mijn tassen te laten zien. Dit kwam omdat ik had besloten: ik kan niet veel missen maar als ik aan het eind van elk jaar nu eens een klein gedeelte van de winst van mijn tassen aan dit project kan schenken....draag ik toch een steentje bij.

Vandaar dat ik uitgenodigd werd. En na deze dag was ik nog meer geinspireerd! Na een prettig gesprek met Jan Bor ( de directeur van de stichting) werd er zelfs geregeld dat ik op hun kosten een week lang in een stand mocht staan op de Wegwijsbeurs in Utrecht. Met de tassen natuurlijk! Ik was verbaasd, zo lang kon ik ze nog niet, ik had nog niet veel voor ze kunnen doen.......en toch regelden deze mensen dit zomaar voor mij! Het bestaad dus nog wel : mensen die je oprecht willen helpen zonder dat er allerlei eisen tegenover staan.

Tijdens het stampotten buffet op de beurs voor standhouders ( waar ik ook zomaar mocht komen!) Heb ik samen met Jan en een aantal andere mensen van anndere stichtingen zitten brainstormen/ fantaseren over nieuwe projecten bij het Michael Job center. Het wordt inmiddels een heel verhaal, maar ik probeer duidelijk te maken hoe dit alles op z'on korte termijn tot stand is gekomen.

Wat zou het toch mooi zijn om in het center een klein atelier te kunnen op richten , werk te kunnen verschaffen voor een aantal meisjes/ jonge vrouwen.En dit langzaam op te bouwen tot iets moois. Iedereen een boterham en een gedeelte van de winst weer naar een project om nog wat meer te kunnen betekenen. Dagen gingen voorbij..........tja dat zou mooi zijn. Maar die babymoord bleef knagen daar moest toch iets aan te doen zijn. Als is het maar voor een klein aantal baby's. Ik zette een plan op papier in briefvorm en liet hem aan Jan Bor lezen. Hij vond het prachtig en beloofde hem te vertalen en aan dr. Job door te geven.

Dan moet je altijd wachten, wat vind iemand anders ervan. Meestal worden al je idealen de kop ingedrukt, soms al op het moment als de ideeen net je mond uitrollen. Dan hoor je gelijk commentaar: ach dat kan toch niet! Maar na een week kreeg ik al te horen dat alle 2 de iedeeen met open armen ontvangen waren en zelfs al andere stichtingen mee wilde werken! Het gaat er niet om dat het een idee van mij is, maar dat het uitgevoerd gaat worden!

We hopen met hulp van anderen een vondeling center te kunnen openen midden tussen de lokale bevolking, een arme wijk , die zijn daar vooral in onze ogen genoeg. Daar moet dan in een gewoon woonhuis een soort "snackluikje"komen waar mensen annoniem hun baby kunnen achterlaten als anternatief voor moord en evt. abortus. Het moet een hele lage drempel zijn voor de mensen om deze stap te nemen, want als je al zover bent dt je in staat bent een baby van het leven te beroven, ga je niet veel moeite doen om het ver weg te brengen. Nu zit er achter deze acties natuurlijk een heel triest verhaal, van armoe en de bruidschat. Mensen doen dit absoluut niet voor de lol, sadisme enz.Er schuild een verhaal met ontzettend veel verdriet achter.


Er moeten Indische verpleegkundigen
in het huis aanwezig zijn, voor de taal en voor de verzorging, als er een baby in het luikje achter gelaten wordt.Het proces wat er achteraan komt , daar zijn we nog mee bezig. Nu wil ik wel even kwijt dat het idee van het vondelingluik in Duitsland al bestaad, daar heb ik het idee vandaan. Nu is het nog allemaal een droom, maar ik hoop op een dag dat hij waarheid wordt. Dat ik Anja, huivrouw, moeder, eigenaar van een mini bedrijfje nog eens kan zeggen: Ik heb deel van iets uitgemaakt wat een klein verschil maakte. Ik heb een ideaal kunnen verwezelijken.

Maar dat zou nooit kunnen zonder de mensen van HVC, en dr. Job en vele anderen. Ik zie het als een wonder dat we elkaar ontmoed hebben, ze in mijn iedeeen geloven en er naar willen luisteren, serieus nemen en er samen de schouders onder willen zetten!Dit alles binnen een half jaar, van 1e ontmoeting tot de reis naar India!

Ik kijk er ook erg naar uit om onze sponsor dochter Rebcca die in het Michael Job center woont eens te ontmoeten.Envenals alle andere bevlogen mensen met idealen uit andere landen.

Nu weten jullie mijn motivatie en hoe alles tot stand is gekomen om op reis te gaan. Nu hoop ik op een hele grote positieve "staart"aan het verhaal. Mocht dat gebeuren reken ik op de hulp van mijn famillie/vrienden en kennissen om het verhaal door te vertellen. Want hoe meer bekendheid , des te meer steun voor de projecten.!

Anja