"Kleine jongen"

Kleine jongen, wie kent het liedje van Andre Hazes niet. Of je hem nu van hem houd of er van walgd, als jezelf kinderen hebt zul je met mijn eens zijn dat dit een emotioneel lied is met een waarheid als een koe. Net zoals het nummer "dochters" van Marco Borsato, ook zo mooi, en als jezelf papa of mama bent raakt deze tekst je altijd. Want het is heel herkenbaar.

Zelf als ik een van deze liedjes hoor, wordt ik altijd week van binnen en staan de tranen in mijn ogen. Hoezo? Je herkent je in het nummer, jij bent de mama of papa en de tijd gaat heel snel. Je kinderen worden in een noodtime groot. Het schattige kleine babytje dat je voor je gevoel gister in je armen kreeg is nu al zo groot.

Je moet er niet aan denken om ze los te laten, je beschermd ze als een leeuw. Maar toch doet de tijd iets moois, hoewel ik er soms wel weemoedig van wordt. Hoe groter je kids worden , des te zelfstandiger en dan komt de pubertijd! Wat kunnen ze to lelijk tegen je doen en soms je hart breken, en je verlangt soms zo terug naar dat schattige lieve kleine peuter smoeltje. En ik vraag me dan af : "hoe kan dit uit mijn kind komen"?? Tja soms ( en soms heel vaak) wordt je dan kwaad op elkaar en volgen de eerste ruzies, die gelukkig vaak snel bij gelegd worden. Op bed zijn ze weer een kleine jongen en hebben spijt dat ze hun mammie pijn hebben gedaan, de tranen komen... en gaan dus echt niet slapen voordat er geknuffeld is en heel de boel even uitgepraat is.

Dan ontstaat dus dat echte 1e beetje loslaten, dat doet de tijd dus. Hetzelfde met opa's en oma's . Als ze klein zijn (en ik kan zeggen dat mijn kids lieve opa's en oma's hebben)hangen ze zo erg aan opa en oma. Dan dacht ik wel eens, tjee mocht er een wegvallen dan moet ik onderhand naar een kinderpsygoloog........ik moest al huilen als ik dacht aan het idee hoe ongelukkig en reddeloos mijn kleine jongen zich zou voelen. Iets wat mama niet met een knuffel of tranendoekje kan goedmaken. Maar dan worden ze groter en willen niet meer zo vaak naar opa, want dat is toch niet meer zo leuk als vroeger, en zijn er andere dingen cool. En wie heeft daar last van? Opa , want die mist dat! Op pad met zijn kleine jongen. En dan weer dat gevoel, de tijd glipt als zand door de vingers.
Maar er wordt zo een stukje weerbaarheid voor je kleine jongen gebouwd, iets wat vanzelf gaat, het lijkt wel "voor geprogrameerd". Dat is een mooi maar ook een beetje triest iets.

Maar waarom stil blijven staan dat alles zo hard gaat, en waarom zo terug verlangen naar die babytijd? Doorslapen s'nachts, zelf naar school kunnen laten gaan, geen billen af vegen, enz. Dat is toch eigenlijk wel heel fijn. Soms moet je niet te weemoedig worden en teveel terug denken. Want is het niet zo dat we vaak alleen de mooie dingen ons herinnneren? en alle vervelende rot momenten het liefst vergeten? Elke tijd heeft zijn nieuwe mooie momenten, en hoewel ik besef dat ik nu klink als mijn moeder ;) is het wel zo. Je moet van elke dag genieten, en het beste ervan proberen te maken. Achterom kijken kan een glimlach maar ook tranen veroorzaken. Het verleden kun je nooit meer veranderen, geweest is geweest! Maar het heden ligt voor je open,en wie houd ons normaal gesproken tegen om daar zoveel mogelijk van te proberen te genieten! Zolang er geen echte akelige dingen zijn, moet je alls naar je eigen hand proberen te zetten. En dan niet op een ego manier, maar sociaal. En weet je wat, ik zet een vrolijk liedje op en denk aan alle leuke dingen die ik hoop ooit nog eens op mijn pad tegen te komen. Samen met mijn "kleine jongens" ;)

En de weemoedige traan maakt plaats voor een grote glimlach!

Anja