Van onzichtbaar naar zichtbaar

Ik woon nu bijna 14 jaar in Werkendam. Ik ken mensen van gezicht maar ik ben een ramp met namen. Omdat ik hier niet vandaan kom, ken ik de "stamboom" van alle mensen niet.De eerste jaren dat ik hier woonde, werkte ik fulltime in Gorinchem en later in Dussen. Ik wist eigenlijk nooit wat er in het dorp gebeurde.

Zo is het wel eens voorgekomen dat een huisje dat amper 5 meter van ons huis vandaan staat, volledig was afgebrand op maandag en dat ik daar op zaterdag pas achter kwam! Reden: s'morgens in donker op de Puch weg naar mijn werk en s'avonds in het donker weer terug. Het was winter vandaar. Doe ik op zaterdag morgen het rolgordijn in de keuken omhoog..............he ehhhhhh er is wat afgebrand...heb ik niets van gemerkt hahaha. Echt weer iets voor mij.

Toen de oudste naar school ging werd het al een beetje anders. Je maakt een praatje met een andere moeder, tijdens het wachten op het uitgaan van de school. En zo hoor je nog eens wat. Maar omdat ik toch slecht ben met namen en die "stamboom" die er aan vast hangt, wist ik vaak helemaal niet over wie het ging. Zo spectaculair waren de nieuwtjes vaak niet, en vaak een van hoog "Story"gehalte haha. We hebben met onze 2 oudste zoontjes veel "gedoktert", ziekenhuis in ziekenhuis uit. Dan heb je toch al gauw een houding van: mensen waar maak je je toch druk om, als je maar gezond bent.

Gelukkig gaat nu alles goed met ze en hopenlijk mag dat zo blijven. Ik was dus een aardig "onzichtbaar" figuur in ons dorp. Daar kwam verandering in toen ik mezelf ging bezighouden met het project in India van de stichting HVC. Na 1 mailtje naar de krant of ze een oproepje wilden plaatsen voor de "actie maandverband" , werd ik van een "onzichtbaar"moedertje ineens "zichtbaar", en aangesproken door heel veel mensen.

Ik wist echt niet dat er z'on mega groot stuk geplaatst zou worden. Er zijn door de telefoon 3 vragen aan mij gesteld: heb je kinderen, moet je de reis zelf betalen ( JA) en heb je een foto van jezelf voor ons. Dat was het! Dus ik verwachtte een klein stukje ergens tussenin. Dus je kunt je voorstellen hoe verbaasd ik was om mezelf zo groot op de voorpagina te zien! Wat blijkt, in mijn mail naar de redactie had ik de link van mijn reisblog toegevoegd. Met het regeltje: als jullie willen weten wat het allemaal inhoud, lees dan mijn blog voor meer informatie. Nou wat in de krant terecht kwam was dus letterlijk uit mijn blog. Dus ook echt mijn persoonlijke verhaal. En ik wist dus niet dat ze dat zouden gebruiken, vandaar dat ik opkeek van z'on groot artikel. Maar het is wel mooi geworden,en de boodschap kwam over.

Ik heb dus geen intervieuw gehad. Toen ik op vakantie was , werd ik gebeld door het AD. Of ik een intervieuw wilde doen. Toen heb dat puur gedaan omdat het de vorige keer een hele postitieve uitwerking had. De actie maandverband was een succes geworden.
Ik zit dus niet te wachten om met mijn hoofd in de krant te prijken.Maar als het resultaat opleverd voor het project en zo een hoop kinderen worden geholpen..............wat maakt het dan uit.

As. maandag krijg ik weer een intervieuw. Dit keer met het Altena Nieuws, om het resultaat van de actie en wat over de reis naar India te vertellen. Veel mensen vroegen bij mijn zus Elna in haar winkel Jip!: "He wat heeft die actie nu opgebracht" enz.
Het is natuurlijk voor alle mensen die wat gedoneerd hebben, wel fijn om te lezen dat hun geld goed terecht is gekomen.

En omdat dit blog zo goed gelezen wordt, gezien de bezoekers aantallen. "Gebruik" ik het ook om eens aandacht te vragen als er hulp nodig is in het Michael Job center.
Ik hoop natuurlijk, dat ik het nog eens kan gebruiken om mijn verhalen vanuit het buitenland te delen.

Maar ja dat zal de tijd leren......

Anja